Zawód doradcy podatkowego istnieje w Polsce niedługo, zaledwie od 1997 roku. Został powołany na mocy Ustawy o doradztwie podatkowym z 5 lipca 1996 r. (Dz. U. z 1996 r., nr 102, poz. 475) i jest zaliczany do grupy zawodów zaufania publicznego. Obowiązkiem każdego doradcy jest przynależność do Krajowej Izby Doradców Podatkowych – samorządu zawodowego powołanego na mocy ustawy.

Tylko należąc do izby i będąc wpisanym na listę członków (przed wpisaniem odbywa się jeszcze ślubowanie) można wykonywać ten zawód. Przynależność do izby związana jest także z regularnym opłacaniem składki członkowskiej, która wynosi obecnie 50 zł miesięcznie.

Ustawa o doradztwie podatkowym dokładnie określa także warunki, jakie musi spełniać przyszły doradca. Zawód ten mogą wykonywać: osoby fizyczne wpisane na izbową listę, adwokaci i radcowie prawni oraz biegli rewidenci.

Egzamin na doradcę może zdawać osoba mająca pełną zdolność do czynności prawnych, korzystająca z pełni praw publicznych, posiadająca wyższe wykształcenie i swoim zachowaniem gwarantująca etyczne wykonywanie zawodu. Egzamin przeprowadza specjalnie powołana Państwowa Komisja Egzaminacyjna do Spraw Doradztwa Podatkowego i składa się on z części pisemnej i ustnej. Zaliczenie części pisemnej jest warunkiem dopuszczenia do części ustnej.

Zawód doradcy podatkowego oficjalnie pojawił się w Polsce w 1997 roku i od tego czasu jego popularność wciąż rośnie. Stał się on ciekawą alternatywą dla wielu finansistów i prawników, a właściciele firm coraz chętniej korzystają z tego typu usług. Dodatkowo, w zależności od wykształcenia doradca może specjalizować się w danej dziedzinie poszerzając swoje usługi.